ماه: فوریه 2024

برگ‌ریزان از راه رسیده بود و اذان ظهر را گفته بود . برگ‌های برهوت و خشك‌شده‌ی چند درختی که در  حیاط بود ، روی زمین می‌ریخت . مانند دلتنگی‌ای که به استخوان رسیده بود از دل من روی زمین !
جاروی شمالی گوشه‌ی بالکن را برداشتم و ساعت‌ها برگ‌ها را جمع کردم امّا نه برگ‌ها جمع شد و نه تنگ‌دلی و تکدرِ من !
عصر شد . کیك هویج را که طبق عادت ، سپیده‌دم برایت درست می‌کردم را برش دادم و چای را که همیشه پریده‌رنگ و تازه‌دم می‌نوشیدی ، در سینی چیدم . پله‌‌های زیر زمین را به شوق دیدنت پایین آمدم تا در بزنم و تو بگویی جانِ  من !
در زدم امّا نبودی که “جانِ من” را از زبانت بشنوم و آنجا بود که دیگر بغضی را که از دو روز پیش نگه داشته بودم را شکاندم !
بدون اجازه‌ات پا به کارگاه گذاشتم و بوی رنگی نبود که در مشامم بپیچد . سینی را روی میز گذاشتم و به پریشان‌حالیِ خود ، ناله و فغان سر دادم . من به خاطر نداشتم بدون تو چگونه روزهایم را به شب و شامگاهم را به صبح‌دم می‌رساندم . دلم می‌خواست از این کاشانه که کنج به کنج‌اش تو را برایم تداعی می‌کرد ، بگریزم .
پاییزه‌ی مشکی رنگم را تن زدم . بدون تو دل و زندگی من به رنگ همین پاییزه بود زیر پاییزه‌ام شال‌گردن قهوه‌ایِ حنایی رنگِ تو که مامان برایت بافته بود آویزان شده بود ؛ آن را دور گردنم انداختم ؛ از خانه بیرون زدم تا یادم برود که تو در این خانه نیستی‌ !
بیرون رفتم که تو را از خاطرم محو کنم امّا نشد ؛ همه چیز تو را در یادم زنده می‌کرد و قلبم را تنگ‌تر می‌کرد !
اذان مغرب را گفت و من دم اذان طبق عادت دو روز پیش تو را تمنا کردم !
آرزو کردم که زودتر بیایی ؛ آخر خانجون می‌گفت هرچه را دم اذان از خدا بخواهی دست رد به سینه‌ات نمی‌زند !
دوست داشتم به خانه برنگردم امّا نشد ؛ یعنی دلم نیامد چون تو دوست نداشتی شب‌ها بدون تو بیرون باشم ، خصوصاً این شب‌هایی که زود ظلمت‌آلود و قیرگون می‌شد !
وقتی پا به خانه گذاشتم دوست داشتم صدایت کنم و بپرسم که آمدی ؟!
امّا صدایت نکردم ، چون بودنت ظن و گمانی بیش نبود !
تن‌پوشم را عوض کردم و تند و برق‌آسا ، به آشپزخانه پناه بردم تا برایت کتلت‌ درست کنم . بین خودمان بماند امّا آنقدر در فکر و خیالِ ژرف و عمیقت غرق بودم که هم کتلت‌ها سوخت و هم دستانم !
بار دیگر درست کردم امّا نبودنت را که دیدم ، دلم نیامد بدون تو به آنها لب بزنم ؛ در یخچال گذاشتم که وقتی از راه رسیدی ، گرم کنم و با هم بخوریم ؛ آن هم با خیارشور و گوجه که می‌گویی ساندویچ کتلت را لذیذتر می‌کند !
با قلبی آکنده از درد به اتاق خوابمان رفتم و خواستم بخوابم ولیکن با هر تقه‌ای از درب حیاط با بیم وحشت از خواب می‌پریدم . جای پوچ وخالی‌ کنارم ، نبودنت را چون خنجر به قلبم فرو می‌کرد !
این من ، منِ  سابق نبود ! منِ سابق سال‌هاست که خلوت‌گزین ، زندگی خود را گذرانده بود امّا حالا تو بدخلقش کرده بودی و در تنهایی ، دست و دلش می‌لرزید !
جانِ من ، متضادِ نومیدی و یاسِ من ، بی تو گذر این زندگانی برایم مقدور  نیست !
به گیسوان شیررنگِ مادرت که به آن‌ها سوگند می‌خوردی ، قسم می‌دهمت که بازگرد و مرا از این برزخ بی تو بودن نجات بده !
من در آزمونِ بی تو بودن ، رفوزه می‌شوم.

زنی را می شناسم من
که شوق بال و پر دارد
ولی از بس که پُر شور است
دو صد بیم از سفر دارد 
زنی را می شناسم من
که در یک گوشه ی خانه
میان شستن و پختن
درون آشپزخانه
سرود عشق می خواند
نگاهش ساده و تنهاست
صدایش خسته و محزون
امیدش در ته فرداست
زنی را می شناسم من
که می گوید پشیمان است
چرا دل را به او بسته
کجا او لایق آنست؟
زنی هم زیر لب گوید
گریزانم از این خانه
ولی از خود چنین پرسد
چه کس موهای طفلم را
پس از من می زند شانه؟
زنی آبستن درد است
زنی نوزاد غم دارد
زنی می گرید و گوید
به سینه شیر کم دارد
زنی با تار تنهایی
لباس تور می بافد
زنی در کنج تاریکی
نماز نور می خواند
زنی خو کرده با زنجیر
زنی مانوس با زندان
تمام سهم او اینست
نگاه سرد زندانبان
زنی را می شناسم من
که می میرد ز یک تحقیر
ولی آواز می خواند
که این است بازی تقدیر
زنی با فقر می سازد
زنی با اشک می خوابد
زنی با حسرت و حیرت
گناهش را نمی داند
زنی واریس پایش را
زنی درد نهانش را
ز مردم می کند مخفی
که یک باره نگویندش
چه بد بختی چه بد بختی
زنی را می شناسم من
که شعرش بوی غم دارد
ولی می خندد و گوید
که دنیا پیچ و خم دارد
زنی را می شناسم من
که هر شب کودکانش را
به شعر و قصه می خواند
اگر چه درد جانکاهی
درون سینه اش دارد
زنی می ترسد از رفتن
که او شمعی ست در خانه
اگر بیرون رود از در
چه تاریک است این خانه
زنی شرمنده از کودک
کنار سفره ی خالی
که ای طفلم بخواب امشب
بخواب آری
و من تکرار خواهم کرد
سرود لایی لالایی
زنی را می شناسم من
که رنگ دامنش زرد است
شب و روزش شده گریه
که او نازای پردرد است
زنی را می شناسم من
که نای رفتنش رفته
قدم هایش همه خسته
دلش در زیر پاهایش
زند فریاد که: بسه
زنی را می شناسم من
که با شیطان نفس خود
هزاران بار جنگیده
و چون فاتح شده آخر
به بدنامی بد کاران
تمسخر وار خندیده
زنی آواز می خواند
زنی خاموش می ماند
زنی حتی شبانگاهان
میان کوچه می ماند
زنی در کار چون مرد است
به دستش تاول درد است
ز بس که رنج و غم دارد
فراموشش شده دیگر
جنینی در شکم دارد
زنی در بستر مرگ است
زنی نزدیکی مرگ است
سراغش را که می گیرد؟
نمی دانم، نمی دانم
شبی در بستری کوچک
زنی آهسته می میرد
زنی هم انتقامش را
ز مردی هرزه می گیرد
…زنی را می شناسم من

امشب حسابی خوشتیپ کردم اومدم دم تالار
کل رفیقام خواستن جلومو بگیرن نیام
میگفتن بری که چی بشه چ اتفاقی میوفته

فقط حالتو بدتر میکنه بخداا نمیفهمن
توی همین تالار توی این تالااار تو دومادشدی
میخاای خوشبخت شی:)

منم پشت درای همین تالار میخام سلامتیت برم بالا🥲🥲

سلامتی لباس دومادیت که ی روزی قرار بود من تنت کنم من واست بگیرم اما الان….
سلامتی خودت که اینقد زود دوماد شدی و رفتی

توفاز خودکشی و خودزنیو اینا نیستماااا نه:)

ولی بعد تو بخودت قسممم
دیگه ادم سابق نشدم و نمیشمممم
شب عروسیته🥲

میگن شگون ندارع کسی گریه کنه
ای ب چشممم

من که همیشه خوب تورو خواستم 🙂
اینارم همه کسم به چشمم😢

اومدم بهت تبریک بگم و برم
اما ترسیدم:)
ترسیدم جلوی خودمو نتونم بگیرم
ترسیدم از اینکه جلو چشام دستاشو بگیری
ترسیدم ازاینکه باچشمام ببینم ک باختمت:)

برو که الهی خوشبخت بشی:)
اما این رسمش نبود:)
این حق منه دلباخته نبود:)
خوشبختیت ارزومه ولی
میدونم داشتنت غیرممکنه
ولی بازم دوستت دارم:)
اما ازاین ببعد
کیمیسه مندن سورسا سوگی نسلین بی شی
اونا اناتیوریم که سوگی یالان:)
سانا سویوریم دییل اما همان گدیورلار😊