ماه: مارس 2024

تردیددر من وغزلم جان گرفته بود
دیشب که دفترم تبِ توفان گرفته بود

انگار در اتاق بدونِ حضور تو
هر شعر شکل میله ی زندان گرفته بود

گفتم، کمی قدم بزنم جان خسته را
غافل از اینکه قلب خیابان گرفته بود

آری هوای شهر شبیه همین غزل
دیشب برای غربت انسان گرفته بود

یک سایه ی غریبه که سیگار می فروخت
یک کودک گرسنه به دامان گرفته بود

کودک گرسنه است به تصویر بنگرید!!
یک تکه نان خشک به دندان گرفته بود

بی خانمان ترین نفسِ شهر از خدا
سقفی ز شاخه های درختان گرفته بود

نزدیک صبح بود و به خانه میامََدَم
دیگر صدای مرد غزلخوان گرفته بود

ناگاه یک جسد و شگفت آنکه چشم را
رو به نگاه کودک گریان گرفته بود

پاسخ دهید یک نفر از بین رفته باز؟
یا سرنوشت جان دو انسان گرفته بود؟ 

یه لیوان چایی دارچين کمر باریک با نبات و خرما گذاشتم جلوی بابا. فنجون رو برداشت و بوش کرد و گفت: بازم نیست دخترم… بازم از اون چایی دارچین های مامانت نیست.
این چندمین بار بود؟ ششمین بار که  چایی دارچین درست کرده بودم و به دل بابا نچسبیده بود. چراشو هم خوب میدونستم. چون مامان درستش نکرده بود. از دیروز تا حالا که مامان رفته بود مسافرت سر چیزای کوچیک و بزرگ بهونه میگرفت. تلفنشو برداشت شماره مامان رو گرفت و گوشیش رو گذاشت رو اسپیکر و با همون ژست همیشگیش با فاصله نگه داشت کنار گوشش. مامان با همون صدای ریزش جواب داد: بله؟ و من از همون فاصله حس کردم که دل بابا تاب خورد. بعد از حرف های معمول تو خوبی و چه خبر و کجایی مامان پرسید: به گلا آب دادی آقاجان؟ باز حس کردم که دل بابا تاب خورد. این آقا جان گفتن های مامان همیشه کار دست بابا میداد و مامان خوب میدونست کی بگش.
بابا اخم کرد و گفت: نه! دروغ میگفت. داده بود. با تمام خستگی و بی حوصله گیش تمام کاکتوس ها و بنفشه های رو بالکن رو دونه به دونه آب پاشی کرده بود. میدونستم از سر دلتنگی لج کرده با مامان و میگه نه!
مامان گفت: عه… طفلک ها تشنشونه. خشک میشن.
و بابا لجباز تر گفته بود: خب خشک بشن. جز دردسر چی دارن مگه؟ شما نگران بودی میموندی ابشون میدادی!
مامان با همون شم زنونه فهمیده بود عطر دلتنگی پیچیده تو تن بابا. به صداش پیچ و ناز داد گفت: تا شمارو دارم لازم نیست که نگرانشون باشم.
بابا باز دلش پیچ خورد و اخماش باز شده بود. صدای سرفه مامان بخاطر حساسیت فصلی که اومده بود بابا از حالت ارومش خارج شد و غرغر زد که چرا مواظب خودش نیست و حتما فردا بره دکتر. از همون غرغرها که حسابی مهربونن و دل آدم ضعف میره براشون. بابا زیر چشمی به من که با لبخند مثلا سرم تو گوشیم بود یه نگاه انداخت و پاشد رفت تو اتاقشون تا باخیال راحت دلتنگیشو خالی کنه.
و من تمام مدت با همون لبخندی که مثلا سرم تو گوشیمه به این فکر میکردم که من و هم نسل های من چکار کردیم با دنیامون؟ پر ادعاترین نسلیم توی عاشقی… کمتر کسی رو میبینیم که این روزها کسی با عنوان “عشقم” تو زندگیش نباشه… اما چه “عشقم” هایی؟
“عشقم” هایی که ماه به ماه هم حالا نه… اما سال به سال عوضشون میکنیم… سر کوچیکترین چیزی قهر میکنیم،جدا میشیم، بهم میزنیم… تا کوچیکترین سنگی سر راه مون میافته از ترس اینکه اون سنگ سرمون رو نشکنه میکشیم عقب و اون رابطه رو تموم میکنیم بدون اینکه حتی تمرین کنیم برای جنگیدن و عاشق موندن.
واقعیت اینه دل هامون هرزه شده. حتی بیشتر از تن هامون. واقعیت اینه هیچکدوم بلد نیستیم جوری عاشق بمونیم که بعد از سالها  تو چهل و چند سالگیمون برای هم دلتنگ بشیم و از پشت تلفن دلمون برای هم ضعف بره!
چه کردیم با دنیامون؟
راستی…
این چندمین “عشقم” ات هست؟ این چندمین نفریه که دلت براش هرز رفته؟

یاد تو می وزد ولی ، بی خبرم ز جای تو
کز همه سوی می رسد ، نکهت آشنای تو

غنچه طرف فزون کند ، جامه ز تن برون کند
سر بکشد نسیم اگر ، جرعه ای از هوای تو

عمر منی به مختصر ، چون که ز من نبود اثر
زنده نمی شدم اگر ، از دم جان فزای تو

گرچه تو دوری از برم ، همره خویش می برم
شب همه شب به بسترم ، یاد تو را به جای تو

با تو به اوج می رسد ، معنی دوست داشتن
سوی کمال می رود ، عشق به اقتفای تو

عشق اگر نمی درد ، پرده ی حایل از خِرد
عقل چگونه می برد ، پی به لطیفه های تو ؟

خواجه که وام می دهد ، لطف تمام می دهد
حسن ختام می دهد ، شعر مرا را برای تو

خاک درت بهشت من ، مهر رُخت سرشت من
عشق تو سرنوشت من ، راحت من ، رضای تو

از تو چه پنهان
در نوشته‌هایم در هوای تو
نفس می‌کشم و با تو زندگی می‌کنم…
دست در دست خیالت می‌گذارم
زیر و رو می کنم آرزوی قلبم را
در رویای شیرین حضورت…
مهر و محبت سطر به سطر
رنگ شور و مستی می بخشد
به با هم بودنمان در نوشته ها…
در چشمه چشمانت غرق می شوم
در آغوش گرمت جای می گیرم
میچشم از آن شهد شیرین لبانت
و سرشار از تمنای خواستنت میشود قلبم…
دستت را روی قلبم بگذار تا ببینی
چگونه عاشقانه برای تو میتپد…
دیدی در نوشته‌هایم
زنده‌ایم و زندگی میکنیم…
حالا که باورت شد چیزی نگو فقط بغلم کن
مرا به آغوش خودت بگیر و بگذار عطر عشق
در واژه واژه‌های دنیایی که دلخوشی‌ام شده است بپیچد…
سرت را بر شانه ام بگذار
تا آرام برایت از عشق بگویم
و تو از ماندنت
در میان نوشته هایم
دستم را بگیرم
سر بر سینه ام بگذارم
تا برایت زمزمه کنم
دوستت دارم را♥️🕊

شبارو دوس ندارم
اون خانم دکتر خوشگله
روزا میاد
انگار باهام قهر کرده
چندروزه خودش نمیاد بهمون سر بزنه
قرصارو میده اون پرستار بداخلاقه میاد با کلی داد و بیداد به خوردمون میده
قرص همون قرصه
همونی که آخرین بار خودش برامون آورد
نمیدونم چرا وقتی قرصارو خودش بهم میده
خیلی خوش طعمه
تازه‌شم شبارو راحت میخوابیم
اما هر وقت این یارو پرستار بداخلاقه میاره
تا صبح خواب به چشمامون نمیاد
مجبورم برم رو سکوی پنجره بشینم و دستمو به نرده‌هاش بگیرم و بیرونو ببینم
خانم دکتر خوشگله بهم قول داده
که اگه به حرفش گوش بدم زود نامه بهم میده
که برم خونمون
راستش این چند وقت که نیومده
کلی حرف مونده بهش بگم
ببین دلبر
کلی ازت تعریف کردم
بهش گفتم هیچکس مثل تو خوشگل نیست
روز آخری که باهاش حرف میزدم
خیلی دوس داشت ببینتت
اما تمام عکساتو ازم دزدیدن
دیگه ندارم
اونایی هم که جلو دستم نبود.ازم قایم کردن
ببین دلبر
ازت دلخورم ها
چند وقتیه تو هم بهم سر نمیزنی
نمیدونم
شاید قرصارو عوض کردن که خوابتو نبینم
آخه میگن اگه الان دارم قرص میخورم
بخاطر توئه
من گفتم بهشون
خیلیم عصبانی شدم
میخاستم همشونو بزنم لتوپار کنم
کسی حق نداره در موردت حرف بزنه
اصلا بیخود میکنن در موردت فکر کنن
تو فقط مال منی
مال خودِ خودم
اون پرستار بداخلاقه
همش میاد بهم قرص بده
اسمتو میاره.میگه بهت میگه اگه نخورم
عیب نداره
قرصارو میخورم
تازه‌شم وقتی بهم آمپول میزنن
اصلا گریه نمیکنم
میگفتن برات حجله زدن دم در خونتون
راس میگن؟؟
مگه تو عشق من نبودی
تو که دوسم داشتی
اخه میگن حجله مال عروس دوماداس
اومدم اونجا
اما داماد نبود
راستی مگه حجله سفید نبود؟؟
چرا حجله‌ی تو سیاه بود؟؟
خیلی دنبالت گشتم
اما نتونستم پیدات کنم
ببخش عزیزم
بعدش منو آوردن اینجا
گفتن تو دیوونه ای
مگه من دیوونم؟؟
آره؟؟
دیوونم؟؟